Twórczość w godzinach nadliczbowych

Po pierwsze – kim „prywatnie” jest literat, jaka jest jego aktywność, kiedy nie tworzy literatury? Czy istnieje dla niego „wolny” czas? Jak go wypełnia? Czy w każdym aspekcie życia jest literatem? Po drugie – na czym polega fenomen artysty? Czy realizuje się tylko w jednej dyscyplinie sztuki? Jeśli artysta tworzy dzięki kilku mediom, to jaki jest jego status? Czy istnieje osobna kategoria artystów „multimedialnych”? Po trzecie – jak analizować i oceniać dzieła odmiennych rodzajów sztuk, których autorem jest jeden człowiek. Które z nich są bardziej istotne? Na ile w takich przypadkach idea korespondencji sztuk lub ich syntezy może wyjaśnić tego typu problem? Po czwarte – czy „twórczość w godzinach nadliczbowych” to aktywność profesjonalna? Czy efekty takiej twórczości mają wartość artystyczną? Czy „pełnym” artystą staje się ktoś, kto sam ocenia swe twory jako sztukę, czy też ktoś kończący akademię? Czy wreszcie to jedynie sukces (np. towarzyski, medialny, finansowy) wywołuje zainteresowanie, jakie opinia publiczna żywi dla „wytworów” (plastycznych, literackich, społecznych) osób znanych i sławnych? Na te pytania odpowiadano bardzo różnie, co spowodowane było zastosowaniem odmiennych metod badawczych, temperamentami i niejednoznacznymi ocenami tych samych zjawisk przez różnych interpretatorów. Wśród nich zaś znaleźli się nie tylko pracownicy Pomorskiej Akademii Pedagogicznej, ale i studenci Koła Naukowego Polonistów tejże uczelni oraz zaproszeni do wypowiedzi pisemnych naukowcy z innych ośrodków akademickich i Stowarzyszenia Literackiego „Scriptus” z Gdyni. Powstała w ten sposób praca monograficzna pod metaforycznym tytułem Twórczość w godzinach nadliczbowych. Między sztuką a biografią. (Fragment Wstępu)