Wędrowny sztukmistrz

“Wędrowny sztukmistrz” to poemat Cypriana Kamila Norwida, polskiego poety, prozaika i dramatopisarza. Często jest on uznawany za ostatniego z czterech najważniejszych polskich poetów romantycznych.

“Wędrowny sztukmistrz szedł sobie po świecie

I witał kwiatki, co przy drogach rosną,

I witał pracą zatrudnione kmiecie,

Dzieci, co idą w las cieszyć się wiosną,

Strażniki w bramach miejskie — ludzie różne

Tu, tam, siedzące w oknach i podróżne.

A skoro wyszedł za rodzinną bramę,

Młody i całym sobą wyprzedzony,

Napotkał naprzód dwie niewiasty same,

Uplatające dwie z chabru korony,

Jakoby wieńce z błękitnych płomieni

Gwiazd, co wytrysły nad sferę zieleni,

Ale nie weszły w złotą lub czerwoną,

I lazurowe są, jak niebios łono.”

Fragment