Bardon Mickiewicza

Ważną częścią książki jest rewizja dotychczasowego stanu badań nad omawianą przez Szargota problematyką. Uczony rzetelnie przedstawia poglądy historyków literatury, rekapitulując je swoimi uwagami, celnymi, oryginalnymi, rzucającymi nowe światło na kanoniczne dzieła Mickiewicza. Struktura książki jest pomyślana bardzo logicznie, przejrzyście, taka kompozycja, kolejne rozdziały w naturalny sposób czytelnika wciągają. Osiem rozdziałów (Bardon, Bogowie Konrada Wallenroda, „Czterdzieści i cztery”, Metamorfozy Niemna, O sobie tylko w każdej nucił dumie?, Macieje z „Pana Tadeusza”, Persofilia Mickiewicza, Minicykle sonetowe) to w rezultacie integralna, komplementarna opowieść o podróży do wnętrza niezmierzonej wyobraźni Mickiewicza, do jego doświadczeń metafizycznych, podróży o charakterze duchowych pielgrzymek, a także o ironii, dowcipie i dystansie poety – do siebie, do czytelnika, wreszcie do świata. Maciej Szargot wykorzystuje niewątpliwą zdolność łączenia tematów, motywów, obecnych w wybranych dziełach, a spójność tę ukazuje jako interesujący szkic nowego portretu wieszcza. Jest to próba całkiem udana, Mickiewicz dzięki owym esejom pozwala się oglądać nieco inaczej – jest poetą nie tylko ponadczasowym, uniwersalnym, ale nade wszystko wciąż ciekawym. To Mickiewicz, który jest nieustannie mistrzem słowa, ale też pisarzem wyjątkowo bliskim czytelnika. A autor Bardonu odsłania kolejne tajemnice jego talentu. z recenzji dr. hab. Krzysztofa Korotkicha, prof. UwB