Listy Napoleona i Józefiny

Listy cesarza Napoleona do ukochanej żony pozwalają poznać mało znaną naturę ”boga wojny”: czułą, opiekuńczą, wrażliwą, empatyczną, pełną namiętności i ekscytacji kobiecością. Listy nacechowane są bogatą gamą uczuć: od tkliwości, przez zazdrość i niepokój, aż po namiętność i miłość. Wystarczy krótka przerwa w otrzymywaniu odpowiedzi od ukochanej, aby konsul czuł się zaniepokojony. Wobec żony występuje w kilku rolach: czułego męża, kochanka, przyjaciela. W listach wiele miejsca cesarz poświęca zdrowiu – swojemu i ukochanej, ale też często zdaje Józefinie relacje z codziennych poczynań i działań wojennych. Ukochana jest dla niego oazą i wytchnieniem, przenosi go z pól bitewnych do świata bliskości i prywatności. Listy potwierdzają znaną prawdę, że to miłość jest najważniejsza, a poczucie, że jest się kochanym stanowi nieocenione źródło szczęścia.

Zbigniew Lew-Starowicz

"Listy Napoleona i Józefiny" ukazały się drukiem w 1833 r. i już rok później zostały wydane w Polsce w doskonałym tłumaczeniu Adama Rogalskiego. Wzajemna korespondencja małżonków dotyczy lat 1796-1813 i stanowi wyjątkowe odzwierciedlenie epoki sentymentalizmu i zapowiedź narodzin romantyzmu.