Godność dziecka jako kategoria antropologiczno-pedagogiczna

Wiktor Wolman, doktor nauk pedagogicznych, studiował filozofię i etykę na UKSW. Adiunkt w Instytucie Filozofii i Socjologii Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej. Autor publikacji z zakresu antropologii, etyki i pedagogiki. Naturalnie każda refleksja na temat fundamentalnych praw i wartości skupionych wokół dziecka, na przykład prawa do życia, może ukazać te kwestie w nowym świetle i pokazać nieznane dotychczas argumenty, ale bez zrozumienia, czym i kim jest dziecko, będzie to kolejna dyskusja na poziomie teoretycznych rozważań. Dopiero gdy zrozumie się istotę dzieciństwa i to, jakie implikuje ono następstwa, możliwe będzie konstruktywne przyjrzenie się fundamentalnym prawom i zasadom skupionym wokół dziecka. W toku studiów i badań nad dzieciństwem, opartych na wieloletnim analizowaniu różnych historycznych i współczesnych koncepcji antropologicznych, okazało się, że określenie istoty dzieciństwa jest zadaniem wybitnie trudnym. Można wręcz odnieść wrażenie, że dziecko, tak jak i człowiek, nie posiada cech konstytutywnych i istotowych, co za tym idzie – nie jest możliwe zdefiniowanie go. Lecz dziecko, tak jak i człowiek, posiada pewne atrybuty, które opisują jego naturę. Niewątpliwie takim atrybutem jest godność, która została ujęta jako przedmiot formalny. Okazuje się, że godność jest tą cechą człowieka, która pozwala uchwycić jego wyjątkowość i dostojność. Dlatego najwłaściwszym posunięciem w badaniach natury dziecka było oparcie analiz na jego godności i opisywanie jego fenomenu w tej perspektywie. Ze Wstępu