Duchowni na plebanii i w drodze

Prezentowana praca Duchowni na plebanii i w drodze. Konteksty codzienności i interpretacje historyczne, na którą składa się zbiór dziewięciu opracowań obejmujących zakresem chronologicznym okres od końca XVIII do połowy XX w., w zamyśle jej inicjatorów chce być impulsem do takiego spojrzenia na duchowieństwo, które badaniom nad nim nada nową dynamikę. Chodzi o przekroczenie narracji hagiograficzno-martyrologicznej z jednej bądź narracji „godnej” podręcznika ABC antyklerykalizmu z drugiej strony. Określenie umieszczone w tytule: „na plebanii i w drodze” należy rozumieć szeroko. Plebania to spotkanie przestrzeni prywatnej i publicznej, to mieszkanie i mieszkańcy, i też interesanci. To symbol nie tylko funkcji religijnych i duszpasterskich, lecz także społecznych, kulturalnych i politycznych wypełnianych przez jej głównego lokatora, reprezentującego instytucję Kościoła i jego wielowiekową tradycję. „Droga”, drugie określenie zawarte w tytule, nie oznacza tylko peregrynacji osób duchownych, lecz symbolizuje także wędrówkę opinii wygłaszanych o duchownych i przez duchownych, a także wędrówkę przedmiotów do nich należących.